LA ESTRATEGIA DEL AVESTRUZ

TEATRO ENSALLE
"LA ESTRATEGIA DEL AVESTRUZ"
22 DE MAIO ÁS 21:30 HORAS
TEATRO PRINCIPAL
ENTRADA: 5 €

Hai unha frase que lle escoitei hai tempo a unha das nosas actrices de máis anos de experiencia e era que: “sempre que hai unha estrea os da profesión imos en masa unicamente porque o que non vai é quen ese día é a vítima da maledicencia dos demais”. E quizais xa un teña unha certa mirada cínica coa profesión despois de tantos anos, pero creo que si que hai bastante de certo na mala fama dos profesionais da escena no sentido de seren...algo teatreiros, e que nas súas manifestacións de esaxerado afecto sempre hai moita impostura. Detrás do escenario, abundan as actitudes cainitas, as envexas, os egos esaxerados e a adulación interesada. Sen embargo, sempre hai algunha rara avis que se move noutros ceos máis limpos.
E en Galicia, unha de esas raras avis é o Teatro Ensalle. Ensalle é ademais dunha compañía, unha sala de danza e teatro contemporáneo de Vigo. Apenas coñezo aos seus directores, e digo que apenas os coñezo (casi só por asistir como público á súa sala) porque non van aos saraos, non chaman por teléfono para vender o seu traballo, non adulan aos que reparten as subvencións, non fan politiqueo...en definitiva, non se venden.
Un pode estar a veces máis ou menos de acordo coa súa proposta estética, coa súa linguaxe. Un pode ser máis ou menos militante da súa concepción teatral, un pode discrepar acerca das bondades de este ou de aquel espectáculo, pero sempre da a impresión de que ata certo punto a eles...non lles importa. Da a sensación de que Teatro Ensalle mantén unha fidelidade insubornable a uns principios que defende ante o mundo sen corromperse de ningún modo e sen subordinarse a ningún outro interese máis que a súa visión artística.
A súa existencia, no espazo da cultura alternativa é unha ventá aberta á liberdade. O feito que dentro do sistema cultural, que tende polo seu ancoraxe nas estruturas do poder á banalización dos contidos, poidan existir aínda estes francotiradores, pouco amables, nada obsequiosos, e aos que os lacaios chaman soberbios por non participar na súa cerimonia cotiá de hipocrisía, resulta unha especie de milagre neste país noso onde a independencia é percibida como unha agresión.
Co peche da Sala Galán de Santiago, ante a indiferenza e o desprezo dos poderes públicos, do mundo da cultura en xeral e sobre todo ante o indisimulado goce do sector teatral, que se sentía íntimamente ferido ao ver reflexado naquel espello de rebeldía o seu finximento subornado, é a Sala Ensalle o último reduto de insurrección ante o formalmente obvio. O último espazo de obstinada resistencia ante a vulgaridade.
As veces parece que o mundo da cultura está dirixido por cortesáns sen máis talento que a maledicencia e a insidia, tiralevitas e mesquiños personaxiños autohumillados e só aptos para a vileza. Pero resulta que non é sempre así, que tamén hai persoas nobres e valentes, con escrúpulos e principios, ás veces con máis talento, ás veces con menos, ás veces máis preto do público, ás veces máis lonxe, pero sempre coa verdade do seu mensaxe como mascarón de proa, guste a quen guste, caia quen caia, pese a quen pese.