"CERRADO POR ABURRIMIENTO"
VENRES 19 DE FEBREIRO ÁS 21:00 HORAS
TEATRO PRINCIPAL
ENTRADA: 5 €
“A literatura existe porque o mundo non basta” di Pessoa nun dos seus versos. Ou o que é o mesmo, o exterior, á marxe da nosa representación simbólica, non ten realidade por si mesmo. A Natureza exhibe un conxunto de obxectos pero é a nosa visión cultural sobre eles quen os transforma nunha paisaxe. Así, os tratados de paisaxística dedican capítulos á “Invención da montaña” á “Invención do mar” á “Invención do deserto”que reconstrúen as xéneses do nacemento destes accidentes xeográficos para a mirada do home. Considérase a Petrarca o descubridor da montaña a partires do seu célebre ascenso a Mont Ventoux. Antes, os cumios e as cordilleiras eran lugares agrestes e inaccesibles que só tiñan unha presenza no imaxinario dos homes como ámbitos para o perigo, a fatiga, a morte, para todo o inhóspito. Pero trala soberbia descrición de Petrarca da vista dos Alpes, que o “priva de sentido”, no que descobre unha “insólita lixeireza do ar polo escenario sen límites”, as montañas emerxen desa Natureza indefinida como espazos de infinito e nós, homes construídos pola cultura, xa somos quen de admiralas na súa vasta e inabarcable presenza. Somos capaces de gozar do mundo porque outros antes que nós o edificaron simbolicamente. Antes diso, non había máis que pavor. De igual modo a arte, cando merece ese nome, ten como misión precisamente a exhibición do humano no seu desabrigo máis absoluto. E aínda que poida resultar paragóxico, o máis verdadeiro do home, o que máis nos ensina, o que nos mostra o noso reflexo tal cal somos é precisamente a teatralización, a artealización do sentimento, a literatura. E é nese terreo xusto por onde Matarile Teatro transita e alza unha vez máis esa arquitectura de imaxes, movementos, cores e verbas de exquisita perfección. Artificio que está ao servizo unicamente da exhibición, por veces impúdica, descarnada, dunha verdade que fala da realidade do humano, da reflexión sobre o noso valor no mundo, o noso peso, sobre o valor das cousas que facemos, a qué actividades nos entregamos, sobre o aburrimento, sobre a concepción do amor.
Durante a función asistimos a momentos dunha beleza plástica indefinible: un proxector no que Ana Vallés declama con voz rota a súa esencia como adición de tristezas acurrala contra as sombras a unha bailarina que é capaz de facer unha sinfonía con cada pregue das súas articulacións; un espello que enfronta ao espectador coa súa propia mirada; o espectáculo por veces esvaece e se torna invisible, as veces aflora o sentido do humor e xusto ao instante seguinte a música nos transporta a un territorio ignoto onde os corpos en movemento se transmutan en categorías humanas. Cara ao final, Xan Cejudo cita a Pessoa. A compañía reflexiona nese intre sobre como teatralizar o sentimento para que sexa máis certo, máis real. A arte non é un finximento da vida senón que é o verdadeiro modo en que esta aflora. E así escoitamos a Xan dicir: “Serei sempre o que non naceu para isto. Serei sempre o que non tiña cualidades. Serei sempre o que esperou a que lle abrisen a porta dunha parede sen porta”. Namentres, Ana corrixe a modulación do actor, os seus xestos, o seus movementos..., e precisamente nese modelado da súa expresión cobra forma a cada instante unha humanidade máis concreta. E canto máis evidente é a construción simbólica da escena máis profundo é ese sentimento de desesperanza que evoca: “Fixen de min o que non souben.E o que puiden ter feito non o fixen. Vestín un disfrace equivocado....Non son nada. Nunca serei nada. Non podo querer nada. Aparte diso, teño en min todos os soños do mundo”.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario